Oinordetzan utzi zaigunetik eta gaurkotasunetik edaten dugu, kontserbadurismotik eta distortsiotik.
Haustura dagoen lekuan, aukera berriak izaten dira.
Sakratua den hori hutsaldu nahi izaten dugu, eta egunerokoa sakralizatu, bai flamenkoan, bai errituetan, liturgietan edo rave-etan.
Arrakalak aurkitu ditugu zeharkatzeko, kontzertu analogiko/elektroniko bat eskaintzearren, soinuzko artea, performancea eta argiztapena nahastuz, ikerketa teoriko-praktiko batetik abiatuta: “Arrakalaren eta esperimentazioaren gaineko entsegua”.

Konpainia: Berriki eratutako kolektibo bat, harremana duena zer herrikoiarekin, tradizioarekin, esperimentazioarekin eta egungoarekin. Manzanok irudiaren argiarekin eta dramaturgiarekin lan egiten du. FLAMANTE soinuzko artearen ikuspegitik hurbiltzen da flamenkora. Hernándezek espainiar dantzako bere esperientzia erabiltzen du performance-tresna moduan. Bizi-esperientzietako ahaidetasuna eta askotarikotasuna, zeintzuek gogoetaren, kritikaren eta bilakaeraren alderako jarrera batekin, dimentsio osagarri bat eratzen baitute.

Oinarrizko ideia eta ikerketa: Derek Van Den Bulcke, Dani Hernández

Sorkuntza eta performerrak: Derek Van Den Bulcke, Dani Hernández, Emilio Manzano

Argiztapenaren dramaturgia: Emilio Manzano 

Gorputza eta soinu elektronikoa: Derek Van Den Bulcke (FLAMANTE)

Gorputza eta soinu analogikoa: Dani Hernández

Kanpoko begirada: Emilio Manzano, Roberto Martínez, Isaak Erdoiza

Argazkiak: Enrique Fuenteblanca, Dani Hernández, Weedianaut

Egoitzak: Centro Negra AADK (Blanca, Murcia), La Aceitera (Bollullos de la Mitación, Sevilla), Centro de Creación Contemporánea de Andalucía C3A (Córdoba), AZALA, La FuNdicIOn 

Eskerrak: AADK Spain, Rocío Molina, Enrique Fuenteblanca, Jesús Alcaide, Idoia Zabaleta, La FuNdicIOn Bilbao

Play bi gorputzen arteko harremanean oinarritutako duoa da; bi masa horiek elkarri entzutetik eta biek partekatzen duten desiotik abiatuta erlazionatu nahi dute, bestearen gorputza indarra erabili gabe nola mobilizatu ulertzeko jakin-mina dute. Jakin-min horrek mugimenduz beteriko diskurtso bat osatzera daramatza, non bi interprete hauek irudi, ekintza eta unez beteriko elkarrizketa batean murgiltzen diren.
Saioan zehar, dantza arin eta estuaz goza dezakegu, hala nola bakoitzak proposatzen dituen proposamenen segidaz, ezer esan nahi ez duen elkarrizketa bat osatzen dute, baina asko transmititzen dute. Lan horrek kontakt-inprobisazioaren teknikara hurbiltzen gaitu, non pisua, manipulazioa eta kontaktua oso presente dauden.
Bidaia hau amaitzen da kontaktua desagertzen denean eta bakoitzak bere bideari ekiten dionean.

Konpainia: InPut 2012an sortu zen Madrilen, eta 2017an Bizkaira aldatu zen, gaur egun egoitza duen lekura. Aiala Echegaray koreografo eta dantzariak sortu eta zuzentzen du, ekoizpen bakoitzean antzezlari-zerrenda desberdin batekin batera.
Konpainiak gai komunak eszenaratu nahi ditu, euren lanetan eguneroko bizitzako esperientziak antzezteko bideak bilatuz. Gorputzaren tresna komunikazio-, mugimendu-, keinu- eta ahots-kanal gisa erabiltzeko helburuarekin.
Horregatik, piezak benetakoak dira eta ez dute sofistikaziorik bilatzen, transmititu nahi denaren egiazkotasuna baizik.

PUBLIKOAREN SARIA MADRILGO 2015eko KOREOGRAFIA LEHIAKETAN

Ideia eta zuzendaritza: Aiala Echegaray Mendiguren

Antzezleak: Denis Martínez, Mar García

Jantziak: Cía. InPut

Banaketa: Josune Martínez- Eszenika

“Zaldi bat! Nire erresuma zaldi baten truke!” Horixe esan zuen Ricardo III.ak gudu-zelaian hil baino lehen. Hori guztia gaizki finkatutako ferra baten erruz, iltze baten erruz. Batzuetan, gauzarik garrantzigabeenak ustekabeko porrota eragiten du. Eta zer gertatzen da mundu honetan? Teknosferaren goraldi betean, gizakia Jainko boteretsua da orain, adimen artifiziala bere irudira sortzen duena. Zer gertatzen da etsai ikusezin eta ukiezin batengatik dena hari batez zintzilikatuta dagoenean? Noren aurka eta nola libratuko dugu hurrengo borroka? Eta non dago nire zaldia?
Beldurra eta ziurgabetasuna galaz jantzi dira eta eskutik doaz alfonbra gorritik. Zer gizaki-mota eraikitzen dugu, orain, desinformaziotik eta pantailetatik gertuago gaudenez, arnasten dugun airetik baino?
Gurea ez den gorputz kodifikatuan bizitzearen sentsazio injektatu horren azpian, zaurgarritasun berritua eta bizia aurkitzen dugu, aske eta modu basatian dabilen bihotza.
Nire erresuma zaldi baten truke…

Konpainia: Baseline (Pilar Bazán) eta Carla Roisin Behal elkarrekin lanean hasi ziren 2021ean. Biek esperientzia handia daukate arte eszenikoetan eta musika esperimentalean.

Baselinek hainbat jaialdi ospetsutan parte hartu du, hala nola, SÔNAR, ExperimentalClub, LEM, MEM, Zsenne Brusela, Berlin eta Amsterdam. Carla Roisin Jet Lag, Amsterdam Funds ekitaldian saritu zuten. Tragant Dansa eta Muelle 3n egonaldiak egin zituen. 2015ean bere lehen lana sortu zuen (Poshuman) eta hainbat jaialditan aurkeztu zuen. 2017an Katie Duckekin lankidetzan aritu zen “Cage” lanean, eta La FuNdiciOn-en aurkeztu zen.

Trailerra: https://vimeo.com/649176776

Kontzeptu eta performancea: Baseline (Pilar Bazán), Carla Roisin Behal

Soinua: Baseline

“Room” dantza garaikideko proposamena da. Ingelesez, “espazioa” eta “gela” esan nahi du. Bi kontzeptu horiek kontuan izanik, esperientzia pertsonal batetik sortu zen pieza hau. Hainbat urte kanpoan eman ondoren etxera itzultzetik. Etxe bat, espazio propio bat sortu nahi horretatik. Norberaren espazioa miatu eta ulertzetik. Espazio horretan bizitzetik. Neure etxea neure baitan nola sortu dezakedan ulertzetik. Zein da nire espazioa, nire tokia? galderari erantzutetik.

Artista: Almudena Pérezek Londresen ikasi zuen dantza garaikidea. 2017an “White your dance” estreinatu zuen, TRIBE Londreseko Nazioarteko Arte Jaialdiaren barruan, Madrilgo La Juan Galleryk babestua. Pieza hau Gau Irekia eta AurreraFest jaialdietan ere ikusi ahal izan da. 2019an Eusko Jaurlaritzaren Koreografia Sorkuntzaren laguntza jaso zuen “Room” egiteko.

Sorkuntza eta antzezlea: Almudena Pérez 

Laguntzak: Eusko Jaurlaritza, Dantzalabea, Centro Danza Ana Rosa Tercero

Off ahots batek Giza Eskubideen Adierazpena errezitatzen du.
Orbainez, oroitzapenez eta esperantzaz beteriko gorputz hau mugitzen hasiko da.
Gizakion bizitza gogorra da, gizartearen ikuskizun degradatu osoari begirada garbiz so egiten badiozu. Eta halere, gorputzak abesten du…

Artista: Performerra, dantzaria eta koreografoa, beste arte eta artista batzuekin sinergian. Dantza klasikoan lizentziatu zen Kontserbatorioan. 2013an bere konpainia sortu zuen, eta bira bat egiten ari dira, “Cajita de música” obrarekin.
“Tránsito´s” bideo-dantza Stockholm, Rio de Janeiro eta Sevillako jaialdietan ikusi zen. Halaxe sortu zen “Transito´s in walk” performancea, hainbat jaialdietan antzeztu dena.

Sorkuntza eta antzezlea: Ana Capilla 

Musika: Max Ritcher

Ekoizpena: Cia. Ana Capilla

Laguntzak: Garrobi

Bidaia bat protagonistaren istorioan eta haren osaba gayaren istorioan zehar. Istorio bat beste istorio baten barruan. Kontzentrazio-eremu batean eta gero kartzelan giltzaperatu zuten osaba baten istorioa. Gay izateagatik. Iraganeko errealitate biren istorioa. Hitlerren Europa, Francoren Espainia.

Antzezlea: Javier Liñera. Max Sarietarako hautagaitza bi, egile berriaren atalean. Antígona argitaletxeko egilea, bere testuak plazaratzeko erabiltzen duena. Espainiako Egileen Elkartearen Jesus Campos 2020ko Lehiaketaren sariduna.
“Barro Rojo” lanarekin sari garrantzitsuak lortu ditu Javier Liñerak. Indifest ikuskizun onenaren saria, Urrezko Hiruki saria, zenbait antzerki-sarek gomendatua, eta bira egin du hainbat jaialditan: Parisko Quijote, Brasiliako Afari Garaikidea, Txileko Santiagoko Jaialdia, besteak beste. Ondoren, hainbat ikuskizun idatzi eta zuzendu ditu Ékoma Teatro-rekin. “Antonia” da Arriaga Antzokian estreinatu duen azken lana.

Testua eta antzezlea: Javier Liñera

Zuzendaritza: Daniela Molina, Linda Wise

Argiaren diseinua eta teknikaria: Patxi Pascual

Soinu teknikaria: Aitor Pérez

Eszenografia: Oskar García, José Manuel Placeres

Musika: Ismael Merino, Pierre-Francois Blanchard

Irudiak: Laurent Leger Adame

WITHIN bidaia bat da, mugimendutik sortzen duen norbaiten buru barrura egindakoa. Esperientzia murgiltzailea, non zer sekuentzia ikusi aukeratu ahal den, Eva Guerrero inspiratzen duten ideiak entzun eta sentitu ahal diren, eta teknologia birtual batean ingurune erreal batekin esperimentatu ahal den. Metabertsorako lehenengo euskal bideodantza da.  

Konpainia: DOOS Colectivo taldea 2013tik dabil dantza zenbait testuinguru eta pertsonarengana hurbiltzen. Eva Guerrero konpainiaren sorkuntzez gain, taldeak proiektu hibridoak eskaintzen ditu, dantza beste lengoaia eta formatu batzuekin nahasiz. DOOS kolektiboak konbinatzen ditu Gorpuztu bira (MAX sarietarako hautagaia, birritan) eta LOF Ladies on Fight lana bideodantzekin, liburu-objektu batekin edo zenbait instalaziorekin, argazkiekin…

Kontzeptua eta zuzendaritza: Jemima Cano

Gauzatzea eta programazioa: Iker Pomposo

Koreografia: Eva Guerrero

Antzezleak: Eva Guerrero, Garazi López de Armentia

Ahotsen grabaketa: David S. Damián (Blue Bayou Recording Studio)

Off ahotsak: Eva Guerrero, Carla Roisin, Garazi López de Armentia

Euskararako itzulpena: Nerea Lorente

Musika: Maria Arnal i Marcel Bagés, Sequentia, Barbara Thornton & Laurie Monahan, Hamlet Gonashvili

Mentoria: INNOCULT DG Connect

Ekoizpena: DOOS Colectivo

Laguntzak: INNOCULT, Eszenabide, Dantza Labea/Teatro Barakaldo Antzokia

Zer egiten du ostruka batek arrainontzi batean? Ba al dago denon bistan egon eta ezkutatzea baino gauza miserableagorik? Derrigorrezkoa al da belaunaldi bat hiltzea hura omendu ahal izateko? Asko hitz egin izan da gazteoi buruz. Millennialok oinordetzan hartutako erantzunkizunak kudeatu ezinean gabiltzanaren diagnosia jaso dugu. Ondorengo hitzekin definituak izan gara: infantilak, prekarioak, frustrazioari intoleranteak, grinik gabeak, bizitzan galduak, gainformatuak. Ados, sintomatología guzti hori geure gainean zamatuko dugu. Gure belaunaldiaren etiketen jabe bihurtuko gara. Baina, zer daukagu guk esateko? Zer espero da gutaz? Nor gara gu? Ikerketa hau ez da autopsia bat, ez da erretratu bat, ez da selfie bat. Formol Laborategiaren lehen Albuma da. Ongi etorri gure kaiolara.

Konpainia: 2019an eratu zen Formol Laborategia eta geroztik hainbat lan burutu ditu. Gazteizko Udalak eta Arabako Foru Aldundiak eskeinitako Gazte Sortzaileak laguntzari esker eta Donostiako Tabakalerako Sortzaileen Gunean lehen egonaldi artistikoa egin ostean, “Maketa” antzerki pieza laburra sortu zuen. Era berean, 2019ko ZUBI sortzaile berrien deialdiko talde hautatua izan zen. “Album” 2021eko Azpeitiko Euskal Antzerki Topaketan aurkeztu zen. Gazteen eta jarduera artistikoaren arteko bitartekaritza xede, “Albumak ikastetxeetan” Hezkuntza proiektua abian jarri du.

Egilea eta dramaturgia: Formol Laborategia eta ITU banda

Zuzendaria: Edurne Azkarate

Antzezleak: Intza Alkain, Mikel Ibarguren

Ekoizpena, banaketa eta mediazioa: Formol Laborategia

Bidelagunak: Metrokoadroka Sormen Laborategia

1836an gaude, lehen karlistaldian. Josefa de Mugika alarguntzear da. Hiru egun barru, hiriaren erdialdea okupatzen duten tropa ingelesek bere senarra, Jose de Elosegi okina, exekutatu behar dute, Gasteizko Plaza Zaharrean, milaka soldadu atzerritar suharturen aurrean. Garrotez hilko dute. Traidore izateagatik, soldadu liberalen artean desertzio-sare erraldoia antolatzeagatik. Baina, zerbait gehiago ere leporatzen diote Joseri, are eta ikaragarriagoa den beste zerbait, benetan izugarria…Azken hilabeteetan Gasteizen hil diren 1.200etik gora soldadu ingelesen heriotzaren erruduna dela uste dute liberalek. Egia ote?

Konpainia: Mamiak kolektiboaren lehen ekoizpena da. Talde honetan diziplinartekotasuna da ardatz. Kasu honetan, kazetaritza performatikoa erabili du, modu aintzindarian gainera, bere proposamena ikusarazteko. Zer da kazetaritza performatikoa? Ikerketa kazetaritza eta arte eszenikoak zeharkatzen dituen artefaktu kulturala da. Proposamenak Gasteizko historian ezezaguna bezain latza izan den gertaera samin bat aztertzen du. Hainbat mito eta legenda eraiki dira horren gainean. Ailegatu zaizkigun kroniketan ebidentzia zientifiko gutxi dago. Narrazio ofizialak oraingo “fake news” fenomenotik gertuago daudela esan liteke.

Zuzendari eszenikoa: Marina Suárez

Ikusentzunezkoa: Irantzu Lekue

Antzezlea: Josune Velez de Mendizabal

Gidoilaria: Edu Zelaieta

Ikerketa historikoa: Ander Gondra

Komunikazio arduraduna: Txema Ramírez

Antolatzailea: Oihandeder, Euskararen Etxea

Babeslea: Vital Fundazioa

Sustatzaileak: Berria, Alea, Radio Vitoria, Diario de Noticias de Álava, Artepan, Argia

Altzoan altzoan esaten dit/ Bragas y Celine dantza garaikidea oinarri duen bakarkako lana da. Sormen prosezua galdera zehatz batetik abiatzen da; zer esan nahi du emakume izanik akzioaren edo ekintzaren subjektua izatea, maíz objektu gisa errepresentatzen gaituen gizartean? Pieza honetan emakumea subjektu egiten duen, desira propioak dituen indibiduo gisa uztartzen da. Dantzan, gorputza, materia eta lanketarako objektu izatetik harago, indibiduaren subjektibitatea azaleratzeko bide gisa eskeintzen da. Ahotsaren lanketa eta bertan eragiten den plazerra ere ezinbesteko elementua da lan honetan. Sormen honek score edo partitura baten egitura jarraitzen du, non ariketa bakoitzean mugimenduaren eta ahotsaren lanketaren bitartez plazerraren arlo zehatzak uztartzen dituen, praktika honetatik indibiduoaren ahalduntzea zertan datzan ulertu nahirik.

Konpainia: Oihanak Biarritzeko Maurice Ravel Kontserbatorioan eta Londreseko London Contemporary Dance School-ean burutu zituen goi mailako dantza ikasketak, azken honetan dantza garaikideko gradua eta ondoren koreografiako masterra eginez. Dantzari gisa hainbat koreografo eta konpainiekin egin du lan, Simona Bertozzi, Blanca Arrieta, Olatz de Andrés, Iker Arrue, Myriam Pérez, Joe Moran, Didy Veldman, Rick Nodine eta Richard Alston, besteak beste. Koroeografiari gisa bere lanan hainbat jaialditan aurkeztu du, Bilboko BAD jaialdian, Baratza Aretoan, PDF Pasaiako Dantza jaialdian, Agitart Figeres, LaboXL, Tabakalera Donostia, Robin Howard Theatre antzokian eta Conde Duque Madriden.

Koreografia eta antzezpena: Oihana Vesga

Jantziak: Xabier Mujika

Argiak: Javier Andraka

Argazkiak: Yone Estívariz

Bideoa: Marian Gerrikabeitia

Kanpo begirada: María Ibarretxe, Ibon Salvador

Mundurik onena lanean zuzeneko ikus-entzunezko autorretratu baten eraikuntzaren lekuko gara; interpretearen eta teknologiaren arteko elkarrizketa sortzen da, non protagonistak bere bizitzaren, bizitako esperientzien eta egungo egoeraren ebaluazioa egiten duen, bizitzako une desberdinetan zituen itxaropenen eta errealitatearen arteko balantzea eginez.

Konpainia: Gheada Raquel Duránek eta Rut Brionesek sortutako diziplina anitzeko estudio artistikoa da, esperientzia murgiltzaile, interaktibo eta performatiboetan espezializatua. Gaur egun, kultura-proiektuak garatzen dituzte, non teknologiak eta artisautzak bat egiten duten narratiba inguratzaile baten zerbitzura, geruza anitzeko esperientzia sentsorialak eskainiz. Antzerki-konpainia askorekin lan egiten dute, arte bizietarako proiekzioak diseinatzen. Mundurik onena bere lehen ekoizpen eszenikoa da.

Kontzeptua eta ekoizpena: Gheada

Antzezlea: Ane Pikaza

Kamara: Rut Briones

Teknika: Raquel Durán

Laguntzak: Artistas en Residencia 2021 Bilboko Udala

Carlak eta bere gitarrak ibilbide intimo bat egiten dute, denboran zeharreko bidaia bat, garai guztietako abestien bertsioak, Creedence Clearwater Revival, Oasis, Joaquín Sabina edo Antonio Vega, eta Ed Sheeran, Katy Perry edo Moneskin.

Konpainia: Carla Roisin performerra, ikus-entzunezko sortzailea eta abeslaria da. L’Mono-n hasi zuen lana, Olaf Kehler-ekin batera. Amsterdamgo Arte Unibertsitatean graduatu eta EHUn graduondoko bat egin ondoren, Katie Duckekin lan egin du, beste konpainia batzuen artean. Gaur egun, Utopian espazioan egiten du bere egonaldi eszenikoa (Getxo). Hainbat lokal eta jaialditan aritu da, esaterako Amsterdamen, Rotterdamen, Madrilen eta Bilbon.

Antzezlea: Carla Roisin

Soinua: Dann Hoyos

Talde bat osatu dugu. Hori erakustera etorri gara. Eta hau da gure lehen maketa: Gelan musika entzunten zuten haurrak ginen. Gure gauzak daude. Beste gauza batzuk ez dira gureak, ikusiko dituzue. Baliteke desafinatzea. Ziur desafinatu egingo dugula. Izan ere, ohe elastiko batean salto eginez desafinatu nahi dugu. Ahalegin guztia egin nahi dugu entsegu-lokalean proiektagailu batekin. Bateria jo, bateria hautsi eta bateriari su eman nahi diogu izurde puzgarri batekin. Une batez Bilboko Salbe zubia New Yorken dagoela jakin dezazuela nahi dugu. Eta Hudson ibaia Pizarnik-en herriko izurdez beteta dagoela.

Konpainia: Quemar las Naves arte bizietan, hizkuntza eszeniko berrietan eta sorkuntza kolektiboan interesa duen kolektiboa gara. Carlos Pulpónek eta Itziar Manerok osatzen dugu. Kode performatikoak, pop kultura eta testu akademikoak erabiltzen ditugu bizi-esperientziei zentzua bilatzeko. Teatro de la Abadía, Surge Madrid, 21 Distritos, Scratxe Gaua, DT Espacio Escénico eta Nave 73-tik igaro gara.

Sorkuntza: Quemar la Naves

Antzezleak: Itziar Manero, Carlos Pulpón

Argiztapenaren diseinua : Cristina Cejas

Argazkigintza: Daniel Bezier

Eskerrak: Eduardo Torres, Violeta Gil, Grumelot, Sammy Metcalfe, Andrés Alonso, Valérie Mariani, La Tristura, Eva Ramírez